تبیین ساز و کارهایی برای طراحی چارچوبی برای استقرار نظام ارزیابی اثر پایداری در ایران

این تحقیق با هدف توسعه و تدوین چارچوبی برای استقرار نظام ارزیابی اثر پایداری در ایران انجام شد. در این رابطه با استفاده از روش تحقیق میان فرهنگی، مباحثی شامل: هستی­شناسی، مفاهیم روش­شناسی، رهیافت ها و تجارب مورد بررسی قرار گرفت. طی روش نمونه گیری، از موارد ویژه که روشی هدفمند است، نظرات متخصصان (۷ نفر)، کارشناسان (۶ نفر)، سیاست­گذاران (۵ نفر) و اعضای سازمان­های غیردولتی (۵ نفر) در مورد هفت مساله و موضوع کلیدی بررسی گردید: هستی شناسی و ابعاد SIA، کارگزاران و مجریان، جهت­گیری­ها و اولویت­ها، مسائل قانونی و حقوقی، جایگاه بخش­های دانشگاهی و تحقیقاتی و سطح اجرایی. نتایج نشان داد که علی­رغم وجود دیدگاه مناسب نسبت به اثربخشی نظام ارزیابی اثر پایداری در سامان­دهی فعالیت­های توسعه، در بسیاری موارد تعارض وجود دارد، به طوری که بعضی آن را زیر بخش ارزیابی محیط­زیستی می­دانند؛ که این موضوع بیان­گر، نبود ظرفیت فرهنگی و معرفت شناسی در دست اندرکاران ذیربط فعالیت­های توسعه در کشور است. بر این اساس برنامه­ای اجرایی شامل پنج مرحله: ظرفیت­سازی، توسعه و تجهیز نهادی، برنامه­ریزی، اجرا و ارزشیابی با اولویت ظرفیت­سازی در نهادها و سازمان­ها و افراد تاثیرگذار بر فعالیت­های توسعه در افق های زمانی مختلف پیشنهاد گردید.

Keywords:

ارزیابی اثر پایداری , میان فرهنگی , ابزار , سیاست , چارچوب