تعیین سلسله مراتب عملکردی و تشخیص آبادی های مرکزی دهستان میانکاله بهشهر با استفاده از روش شاخص مرکزیت

شناسایی روستاها از نظر فرم ، اندازه و عملکرد به حدی است که نیاز به طبقه بندی را برای هرگونه مطالعه و کوشش جهت درک خصوصیات مختلف آنها ضروری میگرداند یکی از مهمترین شاخص ها در طبقه بندی سکونتگاه های روستایی در یک ناحیه ، تعیین سطوح عملکرد آنان بر پایه یک سری از کالا و خدمات قابل عرضه به استفاده کنندگان می باشد .روش تحقیق دراین پژوهش؛ توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از مدل شاخص وزنی مرکزیت می باشد.وضعیت خاص منطقه و وجود جاده ارتباطی آسفالته که غالب روستاهای دهستان را تحت پوشش دارد ، باعث سهولت دسترسی به مرکز شهرستان یعنی شهر بهشهر وشهر مجاور یعنی نکاء گردیده است. این امر موجب شده که شهر بهشهر؛ بالاترین سطح خدماتی را در حوزه خدماترسانی به مناطق روستایی ارائه نماید و نقش فرماندهی را در منطقه به عهده بگیرد وبعد ازآن شهر نکاء و روستاهای بزرگ دهستان در رده های بعدی از لحاظ سلسله مراتب عملکردی قرار بگیرند .روستای زاغمرز به لحاظ کارکرد خدماتی با اختلاف زیادی نسبت به روستاهای دیگر در رتبه اول قرار میگیرد وبااینکه از لحاظ طیف خدمات رسانی چندان وسیع نیست ولی در سطح دهستان ، تنها روستایی است که خدمات کمیاب را به طور نسبی ارایه میکند و از این لحاظ میتوان این روستا را به علت ارائه دادن یکسری از خدمات کمیاب و همچنین قرار گیری در امتداد جاده کناره بهترین نقطه برای شکلگیری یک روستای مرکزی معرفی کرد . روستاهای امیرآباد وحسین آباد از لحاظ کارکرد خدماتی در ردیف های بعدی قرار میگیرند.

Keywords:

سکونتگاه , دهستان , شاخص مرکزیت , عملکرد , سطح بندی