بررسی اشتغال زنان در کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان وقوانین جمهوری اسلامی ایران

کار،اساس زندگی است و به همین جهت هر انسانی حق کار کردن را دارد. اگر کار و اشتغال نباشد چرخه ی زندگی از حرکت باز ایستاده وزندگانی به خاموشی خواهد گرایید.از حقوق اساسی هر فرد حق اشتغال و حق انتخاب آزادانه ی شغلی است که بدان مایل است.ماده ی یازدهمدرکنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان به بحث اشتغال می پردازد. حق اشتغال، حق استفاده از فرصت های شغلی، حق انتخاب آزادانه ی حرفه وشغل، ارتقای شغلی، دستمزد برابر و قوانین تامینی را به طور یکسان برای زنان و مردان تضمین می کند. البته این ماده مقتضای حمایت هایبیش تری از زنان بوده، به نابرابری به سود زنان معتقد است. با توجه به بررسی های انجام شده به نظر می رسد موارد اشتراک فراوانی بینقانون های جمهوری اسلامی و کنوانسیون وجود داشته باشد، از جمله : اصل حق اشتغال به کار ، وجود برخی از محدودیت ها برای زنان ومردان، وجود برخی قانون ها در جهت حمایت از زنان شاغل نظیر: ممنوعیت اشتغال به کارهای سخت،زیان آور، خطرناک و حمل بار بیش ازحد مجاز، وضع قانون های ویژه ، در خصوص زنان شاغل باردار مثل: مرخصی دوران زایمان و ... موارد دیگر . علی رغم وجود موارد اشتراک، درخصوص حق اشتغال زنان ، محدودیت هایی که به موجب قانون های داخلی در خصوص انتخاب شغل مثل: عدم امکان تصدی شغل قضاوت واستخدام در ارتش و سپاه پاسداران به عنوان کادر نظامی وجود دارد ، از موارد اختلاف محسوب می شود.در صورت الحاق جمهوری اسلامیایران به کنوانسیون ، ضمن بیان علت و فلسفه ی محدودیت ها می توان از حق شرط استفاده نمود .

Keywords:

نهاد خانواده , اشتغال زنان , تبعیض شغلی , حقوق بشر , کنوانسیون رفع تبعیض