بررسی شرط عدم مسئولیت از منظر فقه اسلامی و حقوق ایران

شرط عدم مسولیت ضمن نفوذ در روابط طرفین قرارداد، نسبت به قائم مقام طرفین نیز اثر دارد و آنان نمی توانند شرط را نادیده بگیرند. شرط عدم مسولیت قید تعهد محسوب می شود و برای متعهد تفاوتی ندارد طرف تعهد او زیان دیده مستقیم است یا زیان دیده غیر مستقیم و متعهد له و ثالث هیچکدام نمی توانند شرط وی را نادیده بگیرند. در این پژوهش به بررسی شرط عدم مسئولیت از منظر فقه اسلامی و حقوق ایران پرداخته شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و از منابع کتابخانه ای استفاده گردید. بنابراین یافته ها حاکی از آن است که شرط در مسئولیت های قراردادی جریان دارد و در مسئولیت های غیر قراردادی شرط صحیح نیست، چون مسئولیت غیر قراردادی ناشی از حکم قانون است و اراده افراد در آن تاثیری ندارد و برخی از موضوعات مانند جان انسانها و سلامت و حقوق اساسی افراد موضوع قرارداد عدم مسئولیت قرار نمی گیرد. و شرط عدم مسئولیت فقط در حوزه مالی کاربرد دارد که ناشی از خطا و اشتباه باشد و جایی که شخص به صورت قانونی مسئول جبران زیان است به وسیله شرط عدم مسئولیت، تمام مسئولیت ناشی از عدم اجرای قرارداد یا سوء اجرای آن پیش از بروز تخلف از بین می رود.

Keywords:

شرط عدم مسئولیت , فقه اسلامی , حقوق ایران