اثر شوری و مقدار آب آبیاری بر عملکرد سورگوم علوفه ای در دشت سیستان
Publish place: Journal of Water Research in Agriculture، Vol: 31، Issue: 1
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 167
This Paper With 16 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_WRA-31-1_002
تاریخ نمایه سازی: 13 تیر 1401
Abstract:
عامل مهم در مدیریت آبیاری در مناطق خشک، شناسایی پاسخ گیاه به تنش خشکی میباشد. اما با توجه به اینکه آبهای زیرزمینی در این مناطق دارای نمکهای محلول میباشند، تنش شوری نیز باید به طور همزمان مورد بررسی قرار گیرد. در نتیجه این پژوهش به منظور تعیین عمق بهینه آبیاری در شرایط جداگانه و توام تنشهای شوری و خشکی برای بکارگیری در مدیریت و برنامهریزی آبیاری گیاه سورگوم علوفهای در سه چین برداشت علوفه انجام شده است. این بررسی به صورت فاکتوریل در قالب طرح اسپلیت پلات در زمان با سه سطح شوری (دو، پنج و هشت دسی زیمنس بر متر) و چهار سطح آبیاری (۵۰، ۷۵، ۱۰۰ و ۱۲۰ درصد نیاز آبی گیاه) در سه مرحله برداشت علوفه و در سه تکرار انجام گرفت و عمق آبیاری برای سطوح مختلف شوری و در برداشتهای مختلف تعیین شد. به منظور بررسی اثرات جداگانه و توام شوری و عمق آب آبیاری از شاخصهای تولید نهایی نسبت به عمق آب آبیاری(MPI)، تولید نهایی نسبت به شوری آب آبیاری (MPECw)، نسبت نهایی نرخ جایگزین فنی برای شوری و عمق آب آبیاری (MRTSI,ECw)، ارزش تولید نهایی نسبت به عمق آب آبیاری (VMPI) و ارزش تولید نهایی نسبت به شوری آب آبیاری (VMPECw) در هر برداشت استفاده گردید. MPIنشان داد که به ازای افزایش یک سانتی متر عمق آب آبیاری، برداشت اول کمترین تغییر عملکرد(۲۲/۱ تن در هکتار) و برداشت سوم بیشترین مقدار (۹/۲ تن در هکتار) را داشته است. MPECwنشان داد که کاهش عملکرد در شوریهای کم، برداشت دوم و سوم به ترتیب کمترین و بیشترین کاهش عملکرد علوفه تازه را داشتهاند. نرخ جایگزینی نهایی کمیت و کیفیت آب آبیاری (MRTS) نسبت به عملکرد علوفه تازه نشان داد برای این که عملکرد با افزایش یک واحد شوری آب آبیاری تغییر نکند، باید در برداشت اول، دوم و سوم عمق آب آبیاری به ترتیب ۸۶/۵ ، ۹۷/۱ و ۷۲/۱ سانتیمتر افزایش یابد. همچنین با افزایش تنش شوری در هر سه برداشت، عمق بهینه آبیاری افزایش یافت و در همه سطوح شوری، عمق بهینه آبیاری در برداشت اول بیشتر از برداشت دوم و در برداشت دوم بیشتر از برداشت سوم بود.
Keywords:
Authors
حلیمه پیری
استادیار،گروه مهندسی آب دانشکده آب و خاک دانشگاه زابل، زابل، ایران.
حسین انصاری
استاد، گروه مهندسی آب دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد.
مهدی پارسا
دانشیار، گروه زراعت دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :