توسعه پایدار و عبور از بحران های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی با نگاه جدی تر به آمایش سرزمین

جایگاه و نقش برجسته جغرافیایی کاربردی و پرداختن به هدف اصلی آن یعنی ارائه مسیرهای منطقی در بهره گیری از منابع طبیعی و انسانی و توسعه مطلوب جامعه انسانی و ارائه خط مش اصولی در آمایش سرزمین و توسعه پایدار واقعی می باشد. آمایش سر زمین تنظیم رابطه بین انسان،سرزمین و فعالیت های انسان در سرزمین به منظور بهره برداری مناسب و پایدار از جمیع امکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت مادی ومعنوی اجتماع در طول زمان می باشد.نگاه آمایشی؛رسیدن به مطلوب ترین توزیع ممکن جمعیت،توسط بهترین شکل توزیع فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در پهنه سرزمین است در بسیاری از مناطق ایران ،انتخاب کاربری و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام می شود که باعث هدر رفت سرمایه،آسیب های محیط زیستی و کاهش ظرفیت می گردد.لذا نیازمند برنامه ی جامع استفاده از سرزمین جهت مقابله با این وضعیت و کنترل بحران های محیط زیستی هستیم.شروع توجه به آمایش سرزمین از اوایل قرن ۲۰ است که بشر جهت استفاده بهینه و مستمر از سرزمین در یک چهارچوب برنامه ریزی شده به نام طرح مدیرت به اجرا گذاشت .در ایران در دهه ۱۳۴۰ فکر برنامه ریزی آمایشی مطرح گردید .رویکرد آمایش سرزمین در همه ابعاد مکمل و برطرف کننده نارسایی های است که با قابلیت ایجاد زمینه تعامل میان سه عنصر انسان ،فضا،فعالیت و ارائه چیدمان منطقی فعالیت ها در عرصه سرزمین می بایست در مراحل تدوین برنامه های توسعه و اجرای آنها به عنوان نگاه غالب وسند بالا دست عمل نماید. هدف اصلی این پژوهش ،ضمن بررسی آمایش سرزمین در ایران و ارائه راهکارهای در جهت بهبود وضعیت آمایش سرزمین می باشد .بنابر این آمایش سرزمین وظیفه تنظیم و هماهنگ سازی راهبرد ها و جهت گیری یکی بخش ها و مناطق کشور را به عهده داشته و تدوین سیاست های اجرایی و برنامه های عملیاتی توسعه بر مبنای این راهبرد ها به عهده بخش های مختلف اقتصادی و اجتماعی است.این پژوهش کاربردی بوده و روش انجام تحقیق کتابخانه ای و توصیفی تحلیلی می باشد .جمع آوری داده نیز به شکل اسنادی صورت گرفته است.

Keywords:

آمایش سرزمین , توسعه پایدار , بحران محیط زیستی