بررسی میزان فرسایش واژگان زبان اول در میان دوزبانه های کردی-فارسی شهر اسلام آباد غرب

درصد قابل توجهی از جمعیت سرزمین ایران دوزبانه‎هایی هستند که زبان‎های اقلیت را در محیط خانواده و زبان رسمی، یعنی فارسی را در محیط‎های آموزشی یاد می‎گیرند. تماس دائمی غیر فارسی‎زبانان با زبان فارسی و یادگیری فارسی به‎مثابه زبان دوم، زمینه فرسایش زبان اول را فراهم آورده است. پژوهش حاضر به بررسی فرسایش واژگان زبان اول در میان دوزبانه‎های کردی - فارسی در شهر اسلام‎آباد غرب پرداخته است. نوشتار پیش رو با شرکت ۱۲۰ نفر از زنان و مردان دوزبانه ساکن در شهر اسلام‎آباد بین دو گروه سنی ۱۸ تا ۳۰ و ۶۵ سال و بالاتر انجام شد. نتایج بررسی‎ها نشان داد که گویشوران مرد توانایی بیشتری در حفظ واژگان زبان اول (کردی کلهری) دارند و توانش واژگانی آن‎ها نسبت به زنان هم‎سن خود کمتر دچار فرسایش شده است؛ همچنین گروه سنی بالا (۶۵ سال و بالاتر) توانایی بیشتری در حفظ واژگان زبان اول دارند و توانش واژگانی آن‎ها نسبت به افراد جوان‎تر (۱۸ تا ۳۰) کمتر دچار فرسایش شده است. با توجه به گرایش‎ها و انتخاب‎های زبانی زنان و جوانان و توجه آن‎ها به زبان معتبر و رسمی، بالاتربودن درصد فرسایش واژگانی میان زنان و جوانان نشان‎گر درجریان بودن روند فرسایش زبان اول درمیان دوزبانه‎های کردی - فارسی اسلام‎آباد است. 

Keywords:

زبان‎شناسی اجتماعی , برخورد زبانی , دوزبانگی , فرسایش زبانی , کردی کلهری