جایگاه برنامه ریزی شهری در ایجاد امنیت شهری از دیدگاه مدیریتی

امروزه امنیت مهم ترین آرمان هر کشوری تلقی می شود و در صورت عدم تامین یا وجود نقص و تنگنا در ایجاد آن، حیات سالم شهروندان به چالش کشیده می شود. طبعا مکان ها با تمام خصوصیات خود و نوع برداشت ذهنی و عملکرد انسان در آن ها، می توانند شکل دهنده به فضایی با نوع امنیت مثبت یا منفی باشند. دریک محیط ناامن امکان زندگی توام با سربلندی وآسودگی فکر، تلاش و کوشش برای پیشبرد هدف های اجتماعی وجود ندارد. مقابله باناامنی درشهر بدون شناخت علل پیدایش آن، امکانپذیر نیست. تحولات و پیشرفت های علمی در چند سده گذشته برای امنیت بخشی به زندگی شهروندان درشهرها موفقیت زیادی نداشته است. روش پژوهش ازنوع تحلیلی – توصیفی بوده و از روش های مطالعات بنیانی و نظری استفاده شده است و مبتنی بر شیوه کتابخانه ای و اسنادی است. نتایج نشان می دهد در شهرهای بزرگ زمینه و شرایط ارتکاب جرم در برخی فضاها به دلیل نظارت کمتر بیشتر شده است. از جمله ابزارهای عصر جدید که با تکیه بر تکنولوژی برامنیت اجتماعی تاثیر قابل توجهی دارد؛ سیستم نظارت هوشمند است. و می توان گفت امنیت درفضاهای شهری یکی از مهم ترین شاخص های کیفیت زندگی و کیفیت فضا محسوب می شود و به رغم اینکه مسئله امنیت درهر جامعه یک مقو ه پیچیده و دارای ابعاد متنوع و متعدد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است، درتامین این نیاز نمیبایست از نقش و تاثیر شهرتازی و عوامل محیطی غافل شد.

Keywords:

برنامه ریزی شهری , امنیت شهری , دیدگاه مدیریتی