تقابل زمین سوژگی و انسان سوژگی در ادبیات طبیعت گرا

زمین­سوژگی بنابر نگره وجودگرایی عریانیستی، رویکرد وجود هم­افزا-وجود فراتر از هم­افزایی- را مطرح می­سازد. وجود هم­افزا-وجود فراتر از هم­افزایی- کلی فراتر از هم­افزایی ساحات شاکله موجودیت یک هستی­مند است که از هرگونه ثنویت­گرایی و دوئیت­پنداری که خاص فلسفه اومانیستی­ست فراتر می­رود؛ از این رو در بررسی تقابل دو نگره زمین­سوژگی و انسان­سوژگی، با معرفی نگرش انتقادی فرااومانیستی و فراسنت -در نگرش اصالت زمین- انسان خودبنیاد و دائم مدار که همواره در فلسفه اومانیستی بر ثنویت­گرایی و ابژه­پنداری زمین تاکید دارد؛ مورد نقد قرار می گیرد. در این نگره نیز بیان می­شود که جدا پنداشتن دو رویکرد وجود و موجود اساسا غلط و نادرست است؛ وجود زمین همواره وابسته به موجودات آن است و این وجود بدون وجود زوج هم گونه معنایی نخواهد داشت؛ بنابراین وجود هم­افزا دارای ساحات مشکک موجودی­ست که قائل به زوجیت­پنداری پدیدارهاست؛ نه دوگانه­پنداری آنها. همچنین این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای صورت گرفته؛ به بررسی نگرش اکوفمینیسم می­پردازد. در این نگرش زن و زمین یکی پنداشته می­شوند. البته نگرگاه زمین­سوژگی با عنایت به دیدگاه انتقادی فرافمینیسم و رویکرد زنانه­نگری و مردانه­نگری انسان­محورانه برابری وجودی را مطرح می سازد نه تشابه سازی وجودی. همچنین با معرفی ادبیات طبیعت­گرا، بیان می­دارد که نگرش اصالت زمین (زمین­سوژگی) همواره از دو رکن اساسی عدم هرگونه ثنویت­گرایی و عدم هر گونه صفت دهی پیروی می­کند.

Keywords:

زمین سوژگی , اکوفمینیسم , اومانیسم , فرااومانیسم , فراسنت , ادبیات سبز