تبیین تحولات تاریخی ساختار فضایی شهر اصفهان به کمک روش چیدمان فضا

ساختار فضایی شهر در هر دوره ای از تاریخ بازگوکننده ی روابط فضایی و روح حاکم بر آن شهر است. بررسی تحولات ساختار فضایی شهرها، اطلاعات ارزنده ای را در زمینه دگرگونی ها و دگردیسی های شهر آشکار می سازد. بر همین اساس مقاله حاضر با استفاده از روش چیدمان فضا و از طریق بازنمایی های فضای فیزیکی شهر تلاش کرده است تا امکان فهم ویژگی ساختار شهر در دوران مختلف را فراهم آورد. بررسی انجام شده، نشان میدهد ساختار فضایی شهر اصفهان تا دوره پهلوی دگرگونی های خویش را در آمد و شد بین کهن و جدید، و دیروز و امروز میبیند اما از دوره مدرن به بعد شهرسازی جدید با مفهوم جهانی و غیر بومیاش باعث بروز تقابل سنت گرایی و سنت گریزی میشود. از این دوره بعد دگرگونی های وسیعی در ساختار و شبکه های موجود شهر ایجاد میشود و شهر را به سوی عملکردهای متفرق سوق میدهد. به دنبال همین اقدامات رادیکال، طرح توسعه شهری نیز تغییرات گستردهای را در شهر سبب می شوند و روز به روز بر رشد شهر نه از درون بلکه از برون دامن میزنند.

Keywords:

ساختار فضایی , شبکه شهری , صفویه , پهلوی , اصفهان