پروتکل مسیریابی خودتطبیقی با محدوده تاخیر برای شبکه های موردی بین خودرویی

شبکه های موردی بین خودرویی گونه ای از شبکه های موردی سیار است که نودهای آن را وسایل نقلیه موجود در خیابان تشکیل می دهند. مسیریابی در این شبکه ها به دلیل ویژگی های منحصر به فرد آن ها، نظیر سرعت بالای وسایل نقلیه و توپولوژی بسیار پویا همواره مورد توجه کمیته های تحقیقاتی بوده است. از آنجایی که در این شبکه ها، امکان ارسال به گره بعدی در تمامی مکان ها و ساعات برای وسایل نقلیه وجود ندارد، پروتکل های مسیریابی تحمل پذیر تاخیر که ماهیت غیرمتصل شبکه را در تصمیمات مسیریابی لحاظ می کنند، با اقبال بسیاری مواجه شده اند. اما پروتکل های ارائه شده در این حوزه علی رغم مزایای بسیار، بدون توجه به نوع کاربرد بسته، عملیات مسیریابی را انجام می دهند. برخی از این پروتکل ها با اولویت دادن به راهبرد ارسال چند گامی بسته، موجب افزایش سربار شبکه و در نتیجه تاخیر مضاعف بسته های اورژانس می شوند. برخی دیگر، با اولویت دادن به راهبرد ذخیره وحمل موجب تحویل بسته های اورژانس با تاخیر غیرقابل قبول می گردند. در این مقاله، برای حل چالش های مطرح شده، پروتکل مسیریابی خودتطبیقی تحمل پذیر تاخیر را ارائه نمودیم که به صورت بین لایه ای و پویا، با درنظر گرفتن نوع ترافیک در لایه کاربرد و شرایط شبکه، تصمیمات مسیریابی مناسب را در هر زمان اتخاذ می نماید. نتایج حاصل از ارزیابی ها نشان می دهد که پروتکل پیشنهادی ضمن حفظ مزایای پروتکل های تحمل پذیرتاخیر، نرخ تحویل بسته های اورژانس را تا ۳۰ درصد بهبود می بخشد.

Keywords:

سیستم حمل ونقل هوشمند , شبکه های موردی بین خودوریی , پروتکل های مسیریابی , پروتکل مسیریابی تحمل پذیر تاخیر , پروتکل مسیریابی با محدوده تاخیر , راهبرد ذخیره وحمل , خودتطبیقی