ارائه مدل پیش بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس آسیب های دوران کودکی با نقش میانجی خودانگاره جنسی

     این پژوهش به پیش­بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس تروماهای دوران کودکی و نقش خودانگاره جنسی می­پردازد. برای اجرای این تحقیق، ۲۰۰ نفر زن متاهل از طریق پر کردن پرسشنامه­ی آنلاین در پیام­رسان­های مجازی شرکت جستند. جامعه آماری شامل نمونه­های غیر احتمالی شهرهای تهران و کرج می­باشد. پرسشنامه­های عملکرد جنسی زنان روزن (۲۰۰۰)، آسیب­های دوران کودکی برنشتاین (۱۹۸۸) و خودانگاره جنسی اشمیت (۲۰۰۰) به عنوان ابزارهای اندازه­گیری استفاده شدند. طرح پژوهش حاضر، طرح همبستگی از طریق الگویابی معادلات ساختاری می­باشد.  تجزیه و تحلیل داده­ها توسط نرم­افزارهای SPSS-۲۴   و AMOS-۲۶  انجام شدند. نتایج حاکی از این بودند که  فرضیه اصلی که به پیش­بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس آسیب­های دوران کودکی با در نظر گرفتن نقش خودانگاره جنسی به عنوان عامل میانجی می­پردازد؛ دارای برازش کافی است. تروماهای کودکی بر خودانگاره جنسی زنان نه تنها تاثیر ژرف می­گذارد بلکه عملکرد جنسی­شان را هم مختل می­کند. زیرا ناامنی روانی دوران کودکی بستری از عدم اعتماد به افراد مهم زندگی و روابط عاشقانه و عاطفی را فراهم می­آورد. بنابراین، هنگام رابطه جنسی این عدم اعتماد باعث جلوگیری از بیان احساسات و نیازهای فرد شده و حتی ممکن است فرد لذت خود از رابطه را بازداری کند و در آخر به عدم رضایت جنسی برسد.

Keywords:

Trauma , Sexual self-schema , Sexual function , Childhood maltreatment , Schema , تروما , خودانگاره جنسی , عملکرد جنسی , آسیب های کودکی , طرحواره