تحلیل جنبه نمایشی آیینهای اسب چوبی و نخل گردانی سبزوار از منظر پال وودراف

شهر سبزوار با قدمتی کهن هرساله برگزاری آیین هایی را به خود می بیند. ویژگی اصلی این آئین مردمی بودن و هیجانی بودن آن است که از احساس ناخودآگاه مردم نشات می گیرد. در این پژوهش به دو آئین اسب چوبی و نخل گردانی در شهر سبزوار پرداخته شده که آئین اسب چوبی در زمان قبل از اسلام به عنوان آئین طلب باران و در زمان حکومت مغول برای آموزش نظامی کاربرد داشته است. آیین دیگر سبزوار آیین نخل گردانی است. در این مراسم نخل از جایگاه خود حمل می شود و در حین مراسم علم گردانی و سینه زنی نیز انجام می گیرد. این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی به بررسی جنبه های نمایشی این دو آیین از منظر پال وودراف می پردازد. وودراف باور دارد که ادبیات نمایشی و تئاتر برای بسیاری از اهداف والای انسان یک ضرورت است. وی تئاتر را هنری می داند که با آن، انسان ها کردار انسان را در زمان و مکانی معین تماشایی می کنند یا تماشایی می یابند. پس بر اساس نظریات وودراف می توان این دو آیین را تئاتر دانست. در این دو آیین مردم به طلب نیازهای خود به برگزاری مراسم می پردازند.

Keywords:

آیین , سبزوار , اسب چوبی , نخل گردانی , وودراف