نقش زمان در تکوین، تبیین و تداوم نظریه با نگاه ویژه به نظریه های علوم انسانی

نظریه ها روایت هایی هستند درباب چگونگی کارکرد واقعیت، و با دیگر روایت ها از آن روی متفاوتند که به توصیف و تبیین روابط میان پدیده ها پرداخته، قابلیت پیشبینی و کنترل به دست میدهند و انتزاعی فارغ از زمان و مکان خاص هستند. در رویکردهای متداول به نظریه پردازی، "زمان" در کنار" مکان" و تنها به عنوان شرایطی که محدوده اعتبار نظریه را تعیین می نماید، در نظر گرفته میشود و نقش تعیین کنندهای که زمان و ابعاد زمانی میتواند به ویژه در نظریه های علوم انسانی و از جمله نظریه های ناظر بر وجه هنری معماری در تعیین چیستی پدیده ها و چگونگی روابط بین آنها و در نتیجه در ساخت نظریه و معنای نسبت داده شده به آن داشته باشد را نادیده میانگارند.این مقاله بدین منظور در مطالعه نقش زمان در نظریهپردازی در گام اول از نقش زمان در تکوین نظریه میگوید و در گام دوم به بیان نقش زمان و زمانبندی در ساخت نظریه میپردازد و بدین منظور سه بازه زمانی، "بازه زمانی وجودی"، "بازه زمانی مشاهده، ثبت و گردآوری" و "بازه اعتباری" را تعریف میکند. درگام سوم نیز تداوم نظریه ها در زمان را بررسی میکند. این مقاله در انجام پژوهش از روش کتابخانه ای و رجوع به داده های اسنادی موجود بهره گرفته است و با استفاده از استدلال منطقی تحلیل های لازم و ساختار مقاله را صورت بندی کرده است و برین باور است که نسبت و زمان و نظریه، فراتر از تنها یکی از شرایط محدود کننده اعتبار نظریه است و زمان عاملی است که هم در آغاز نظر ورزی و هم در انجام آن و نیز در فرآیند ساخت نظریه به ویژه نظریه در علوم انسانی جایگاهی ویژه دارد و توجه به نقش آن میتواند به داشتن نظریه هایی دقیقتر با قابلیت تبیین و پیش بینی صحیح تر منجر شود.

نقش زمان در تکوین، تبیین و تداوم نظریه با نگاه ویژه به نظریه های علوم انسانی Keywords:

زمان , نظریه پردازی , تکوین نظریه , تبیین نظریه , تداوم نظریه