ارزیابی پایداری اجتماعی در برنامههای توسعه ایران بر پایه چارچوب توسعه پایدار استراتژیک

آرمان و هدف توسعه پایدار، خلق و ایجاد یک جهان بهتر است. این مفهوم که بر پایه تلاشهایی برای گذار از چالشها ودستیابی به وضعیت مطلوب در مسیر توسعه ایجاد شده است، ابعاد ۹گانهای از توسعه اجتماعی، اقتصادی و زیستمحیطیرا در بر میگیرد. با توصیف وضعیت موجود در ایران میتوان بر وجود چالشهای اساسی در خصوص جنبههای ۹گانهتوسعه پایدار اذعان داشت. از اینرو این مطالعه که با تاکید بر پایداری اجتماعی ۲ به انجام رسیده است با روش اسنادی وکتابخانهای و با نمونهگیری هدفمند از طریق کنکاش در اعلامیهها و اسناد بینالمللی مرتبط با توسعه پایدار و نیز،» چارچوب توسعه پایدار استراتژیک « بهرهگیری از ۹ در پی آن است که مشخص کند، این چارچوب بر چه مفاهیمی درپایداری اجتماعی اشاره و تاکید دارد و چه محتوا و شیوههایی را توصیه میکند؛ و با در نظر گرفتن قانون برنامههایپنجساله پنجم و ششم توسعه ایران، به تحلیل و ارزیابی این مفاهیم در برنامههای توسعه ایران پرداخته است. تحلیل اینبرنامهها بر پایه چارچوب توسعه پایدار استراتژیک نشاندهنده غفلت یا کاستیهای برنامه در خصوص پایداری اجتماعی درسطوح پنجگانه چارچوب معرفی شده )سطوح سیستم، موفقیت، استراتژیک، کنشها و ابزار( میباشد؛ و لذا بر لزوم تقویتشاخصهای مرتبط با این مفاهیم از طریق توجه مضاعف بدانها در سیاستگذاریها و برنامهریزیهای آتی توسعه و یاارائه استراتژیهای بدیل در جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار، به ویژه در بعد اجتماعی، به لحاظ اهمیت و ضرورت درجامعه ایرانی، تاکید دارد.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , چارچوب توسعه پایدار استراتژیک , برنامههای توسعه ایران