اثر بخشی گروه درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر استرس و اضطراب بیماری ناشی از بحران کرونا ویروس در جمعیت عمومی تهران

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی گروه درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر استرس و اضطراب بیماری ناشی از بحران کرونا ویروس در جمعیت عمومی تهران بود. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و درچهارچوب یک طرح پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. جامعه ی آماری این پژوهش را کلیه یجمعیت تهران که درسال ۱۴۰۰ ساکن شهر تهران بودند، تشکیل می دادند . حجم نمونه شامل ۳۲ نفر که در مرحله اول بهعلت شیوع ویروس کرونا به روش نمونه گیری در دسترس و سپس یه صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند وسپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه در هر گروه ۱۶ نفر جایگزین شدند. در این پژوهش از پرسشنامه هایاسترس های زندگی ادوین جی و همکاران (۱۹۹۳) با تاکید بر تاثیر کرونا و اضطراب بیماری کرونا ویروس (CDAS) استفادهگردید و مداخله گروه درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای در گروه آزمایش انجام گردید. دادههای پژوهش با آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری (مآنکوا) و یک متغیری (آنکوا) و مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیلکواریانس چند متغیری نشان داد که مداخله گروه درمانی با رویکرد شناختی رفتاری در سطح (F=۹۴/۷۷۲, P<۰/۰۱)حداقل در یکی از متغیرات استرس و اضطراب بیماری در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است . همچنین نتایج تحلیلکواریانس یک متغیری نشان داد مداخله گروه درمانی با رویکرد شناختی رفتاری در سطح (F=۱۰۶/۳۷۷, p<۰/۰۱)استرس و در سطح (F=۴۸/۱۴۷, P<۰/۰۱) اضطراب بیماری در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است. بنابراین با توجهبه معنی دارشدن فرضیه این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش، مداخله گروه درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری توانسته است استرس و اضطراب بیماری ناشی از بحران کرونا ویروس در جمعیت عمومی تهران را کاهش دهد.

Keywords:

استرس , اضطراب بیماری , بحران کرونا ویروس , درمان شناختی رفتاری