اثربخشی بازی درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر تاب آوری ذهنی کودکان ۴ تا ۱۱ سال منطقه دو تهران

بازی یکی از مهم ترین و ارزشمندترین مولفه های زندگی کودک می باشد که می تواند از این طریق به مهارت های پایه و اجتماعی دست یابد و همچنین موجب کشف جهان پیرامون می شود. ازاین رو بازی درمانی خصوصا با رویکرد شناختی- رفتاری می تواند راه حل مناسبی در راستای مفید واقع شدن کودک در جامعه تلقی شود و می تواند کمک شایانی به او در زمینه سلامت روانی و جسمی کند. با توجه به این امر، این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری کودکان ۴ تا ۱۱ سال انجام شده است. این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این تحقیق را کودکان ۴ تا ۱۱ سال دختر و پسر منطقه ۲ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۹ تشکیل دادند که برای انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری تصادفی استفاده شده است. ابزار پژوهش حاضر پرسشنامه مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و مداخله آموزش بازی درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری بر اساس طرح درمان پیشنهادی میرزایی (۱۳۹۴) بودند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه که در هر هفته ۲ جلسه برگزار شد و هر جلسه یک ساعت طول کشید که شامل درمانگر و گروه ۱۵ نفری کودکان بودند و گروه کنترل هیچ نوع آموزشی را دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان می دهد که آموزش بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری به طور موثری بر و افزایش تاب آوری تاثیرگذار است. (p<۰/۰۱).

Keywords:

بازی درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری , تاب آوری