تحلیل جایگاه چشم انداز ایران ۱۴۵۰ از منظر نوع شناسی چشم انداز ها و دلالتهای آن

تغییر رویکرد اکتشافی به رویکرد بیشفعال و هنجاری، در دهه های اخیر سبب شده است تا جاذبه چشم انداز پردازی های بلندپروازانه و آرمانی و در عین حال واقعیت بنیاد، افزایش یابد. از این رو کشور طی دو دهه اخیر در این مسیر گام برداشته است و تلاش کرده است تا به ساخت آینده مطلوب خود نزدیک شود. ترسیم آینده مطلوب در افق ۱۴۵۰ گامی بزرگ در این زمینه محسوب می شود، که بایسته ها و الزامات خاص خود را میطلبد. در را ستای نظریه چشم انداز و تعیین جایگاه چشم انداز ۱۴۵۰ ایران در نظام چشم انداز پردازی، نیاز است تا به تبیین این جایگاه از دریچه نوع شنا سی چشم اندازها پرداخته شود. در این را ستا، این مقاله نوع شنا سی چشم اندازها را تحلیل کرده و در ادامه پس از تعیین جایگاه چشم انداز ۱۴۵۰ در این زمینه، به دلالتهای آن و همچنین ملاحظات آینده پژوهانه برای این سند مهم ملی، می پردازد. نتایج حا صل از این مقاله بیان میکنند که چشم انداز ۱۴۵۰، از سنخ آینده های بلندمدت محسوب شده و در دسته چشم انداز پشتیبان سیاست در سطح ملی، قرار میگیرد و همزمان رگه هایی از چشم انداز دینی، را در بر میگیرد.

Keywords:

چشم انداز , آینده پژوهی , نوع شناسی چشم انداز , آینده مطلوب , ایران.۱۴۵۰