رابطه علی مهارت منتورینگ مربی و انگیزه پیشرفت ورزشی با نقش میانجیگری شوخ طبعی مربیان در ورزشکاران دوومیدانی کار خراسان بزرگ

در این پژوهش توصیفی – همبستگی که با استفاده از رویکرد معادلات ساختاری انجام گرفت، هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه علی مهارت منتورینگ مربی و انگیزه پیشرفت ورزشی با نقش میانجیگری شوخ طبعی مربیان در ورزشکاران دوومیدانی کار خراسان بزرگ بود. جامعه آماری در این تحقیق عبارتند از کلیه ورزشکاران دوومیدانی کار خراسا ن بزرگ به تعداد کل ۶۵۰ نفر (۳۵۰ نفر زن و ۳۰۰ نفر مرد) می باشند. نمونه آماری تحقیق با توجه به حجم جامعه آماری و همچنین به منظور دست یابی به حداکثر ویژگی های جامعه مورد مطالعه تعداد ۲۴۲ نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند که به پرسشنامه های استاندارد ۸۵ عبارتی مهارت منتورینگ، ۲۵ عبارتی انگیزه پیشرفت ورزشی و ۲۵ عبارتی شوخ طبعی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی (از شاخص هایی مانند درصد، میانگین و انحراف معیار برای ارزیابی ویژگی های جمعیت شناختی و همچنین تعیین میزان اهمیت متغیرها) و استنباطی (آزمون کولموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون معادلات ساختاری) با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و LISEREL نسخه ۸.۸ استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که مهارت منتورینگ مربی بر انگیزه پیشرفت ورزشی با نقش میانجیگری شوخ طبعی مربیان در ورزشکاران دوومیدانی کار خراسان بزرگ تاثیر معنی داری دارد و مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است. با توجه به یافته های پژوهش مربیان دوومیدانی می توانند با استفاده از مهارت منتورینگ با چاشنی شوخ طبعی، انگیزه پیشرفت را در ورزشکاران دوومیدانی کار، بالا ببرند.

Keywords:

مهارت منتورینگ مربی , انگیزه پیشرفت ورزشی , شوخ طبعی مربیان , ورزشکاران دوومیدانی