اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز

مقدمه: ناگویی خلقی با بسیاری از مشکلات سلامتی فیزیکی ارتباط دارد. از آنجایی که بیماران تحت درمان با همودیالیز، استرس های مزمن جسمی و روانشناختی را تجربه می کنند، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. ۶۰ نفر از بیماران تحت همودیالیز بیمارستان گلدیس شاهین شهر در نیمه دوم سال ۱۳۹۸ به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو (یلور، راین و باگبی، ۱۹۸۵) استفاده شد. برای گروه مداخله، ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری انجام شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS۱۹ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین میزان ناگویی های خلقی قبل از مداخله درگروه مداخله (۴۶/۵ ± ۵۱/۶۲) و در گروه کنترل (۵۳/۳ ± ۴۴/۶۲) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (۰۹/۴ ± ۶۲/۴۳) و در گروه کنترل به (۵۷/۳ ± ۳۲/۶۲) رسید و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (۰۰۱/۰p<). نتیجه گیری:  باتوجه به اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز، پیشنهد می شود پرستاران روش به کار گرفته شده در پژوهش حاضر را به عنوان یک روش ساده و کم هزینه در کاهش ناگویی های خلقی بیماران تحت همودیالیز مورداستفاده قرار دهند.

اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز Keywords:

Cognitive-Behavioral Interventions , Alexithymia , Hemodialysis , مداخلات شناختی رفتاری , ناگویی خلقی , همودیالیز