اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی بر دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی بر دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. روش ­کار: این پژوهش از نوع آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه افراد مبتلا به افسردگی اساسی و مراجعه کننده به کلینیک آگاهش شهر کرج در سال ۱۴۰۰ بودند. ابتدا به روش نمونهگیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر کنترل). گروه آزمایش تحت ۲۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ای درمان مبتنی بر ذهنی سازی اقتباس از بتمن و فوناگی (۲۰۱۶) قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه سبک­­های دلبستگی هازن و شاور (۱۹۸۷)، مقیاس ترس از صمیمیت دسکاتنر و ثلن (۱۹۹۱) و مقیاس افکار خودکشی بک و همکاران (۱۹۷۹) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامهها از طریق نرم­افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام گرفت. یافته ها: نتایج بیانگر این بود که درمان مبتنی بر ذهنی سازی توانسته است دلبستگی ناایمن اضطرابی (۰۰۴/۰=Sig و ۰۳۲/۱۰=F)، دلبستگی ناایمن اجتنابی (۰۰۱/۰=Sig و ۱۸۶/۱۷=F)، ترس از صمیمیت (۰۰۱/۰=Sig و ۶۴۹/۴۲=F) و افکار خودکشی (۰۰۱/۰=Sig و ۰۵۷/۲۶=F) را به طور معناداری بهبود بخشد (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: می­توان نتیجه­گیری کرد که درمان مبتنی بر ذهنی سازی می­تواند به عنوان مداخلهای موثر برای بهبود دلبستگی ناایمن، ترس از صمیمیت و افکار خودکشی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

Psychiatric therapy , insecure attachment , fear of intimacy , suicidal ideation , major depressive disorder. , واژگان کلیدی: درمان مبتنی بر ذهنی سازی , دلبستگی ناایمن , ترس از صمیمیت , افکار خودکشی , اختلال افسردگی اساسی.