سبک شناسی حکایت های تفسیر سوره یوسف اثر احمدبن محمدبن زید طوسی در چارچوب فرانقش متنی

استفاده از الگوهای زبان شناختی در بررسی سبک متون مختلف، اعم از ادبی و غیرادبی، می تواند سبک شناسی فارسی را از ورطه تکرار روش های سنتی بیرون آورد و آن را وارد مسیری نو کند. مسیری که منجر به پویایی بیش تر و کاربردی تر شدن این دانش می شود. به این منظور، در پژوهش حاضر تلاش کرده ایم تا با به کارگیری چارچوب نظری دستور نقش گرای نظام مند هلیدی، مشخصا فرانقش متنی، به سبک شناسی حکایت های تفسیر سوره یوسف بپردازیم. برای رسیدن به این هدف پس از تجزیه و تحلیل ۱۶ حکایت از کتاب مزبور، به این نتیجه رسیدیم که اگرچه در نگاه نخست بسامد بالاتر استفاده از آغازگرهای بی نشان و ساده، و نیز کاربرد بیش تر ارجاع برای ایجاد انسجام نثر این حکایت ها را مرسل جلوه می دهد، اما استفاده نسبی از جملات طولانی و آغازگرهای نشان دار و مرکب، و نیز بسامد اندک عامل انسجامی حذف و جایگزینی برای ایجاد سجع و موازنه، حاکی از گرایش مولف به نثری بینابین است.

Keywords:

سبک شناسی , دستور نقش گرای نظام مند , فرانقش متنی , حکایت , تفسیر سوره یوسف