بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک با زمانبندی مختلف بر برخی از شاخص های آمادگی جسمانی نوجوانان ۱۱تا ۱۲ سال

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک با زمانبندی مختلف بر برخی از شاخص های آمادگی جسمانی نوجوانان ۱۱تا ۱۲ سال بود. بدین منظور، ۳۶ شرکت کننده به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه تمرین پلیومتریک بازمانبندی سنتی (سن: ۵۱/۰ ±۵۸ /۱۱، قد: ۳۹/۶ ±۰۱ /۱۴۸، وزن: ۲۹/۶ ±۲۰ /۴۴) و تمرین پلیومتریک با زمانبندی موجی هفتگی (سن: ۵۰/۰ ±۶۶ /۱۱، قد: ۲۸/۴ ± ۱۶/۱۴۸، وزن: ۵۰/۵ ±۵۳ /۴۳) و یک گروه کنترل(سن: ۵۰/۰ ±۵۸/۱۱، قد: ۷۵/۳ ±۵۰ /۱۴۹، وزن: ۷۲/۵ ±۵۲ /۴۵) تقسیم شدند. پیش آزمون شامل: اندازه گیری های آنتروپومتریک ، آزمون های سرعتی و چابکی، آزمون های پرشی( پرش عمودی، پرش اسکات، پرش cmj )، اوج توان بی هوازی بی لاکتیک، میانگین توان بی هوازی بی لاکتیک وشاخص ارتجایی پا انجام شد. در ادامه ، آزمودنی ها به دو گروه تمرین موجی هفتگی و گروه سنتی ونیز یک گروه کنترل تقسیم شدند وبرنامه تمرینی به مدت ۶ هفته و هر هفته ۳ جلسه انجام گرفت. شایان ذکر است که پس از ۴۸ ساعت از آخرین جلسه تمرینی، پس آزمون به عمل آمد. به منظور بررسی توزیع طبیعی متغیرها از آزمون لون وشاپیرو- ویلگ استفاده شد. برای بررسی تغییرات درون هر گروه از های آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون t زوجی و برای مقایسه بین گروه ها و آزمون فرضیه ها از آزمون تعقیبی (LSD) استفاده گردید. یافته ها نشان می دهد که درهر دو تمرین پلایومتریک با زمانبندی سنتی، موجی هفتگی باعث افزایش معنادار در ، دو سرعت، اوج توان ومیانگین توان بی هوازی بی لاکتیک، پرش عمودیVJ و پرش اسکاتSJ و پرش عمودی باکمک دستCMJوچابکی در عملکرد نوجوانان گردید. همچنین، هر دوگروه تمرین پلایومتریک با زمانبندی مختلف، تاثیر معناداری را بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نسبت به پیش آزمون نشان نمی دهند.

Keywords:

کلمات کلیدی: زمانبندی , تمرینات پلیومتریک , پرش اسکات , پرش cmj , اوج توان بی هوازی بی لاکتیک , شاخص ارتجایی پا