تاثیر درمان شناختی و رفتاری بی خوابی بر شاخصه های خواب در مبتلایان به بی خوابی و وقفه تنفسی انسدادی

مقدمه: با توجه به سختی درمان در مبتلایان به اختلال بیخوابی و وقفه تنفسی انسدادی خواب، پژوهش حاضر به دنبال بررسی تاثیر درمان شناختی رفتاری بر تغییرات هفتگی پارامترهای خواب و میزان خوابآلودگی در بین بیماران با وقفه تنفسی متوسط و شدید بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری پژوهش ۱۰۰ نفر از مراجعه کنندگان با مشکل وقفهی تنفسی خواب و اختلال بیخوابی به کلینیک خواب در تهران بودند که به روش هدفمند انتخاب شدند. ابزارها پژوهش شامل مقیاس خواب آلودگی ایپورث، پلی سومنوگرافی، ثبت خاطرات خواب، دستگاه فشار جریان مثبت هوا و درمان شناختی رفتاری بیخوابی می باشد. برای تحلیل داده ها از مدل خطی آمیخته استفاده شد. نتایج: خواب آلودگی روزانه بیماران در هفته اول اندکی افزایش یافت و در هفته های بعدی مجددا به سطح پیش از درمان بازگشت. همچنین بیماران، بهبود تدریجی تاخیر در به خواب رفتن، اولین بیداری پس از خواب، بهبود کیفیت خواب، زمان در رختخواب و میزان خوابآلودگی را در طول هفته های درمان تجربه کردند. نتیجه گیری: درمان شناختی رفتاری بیخوابی در حضور اختلال وقفه تنفسی متوسط ​​و شدید، درمانی مطمئن و موثر است. با این وجود، به نظر می رسد برای افزایش خوابآلودگی روزانه بیماران در هفته های اولیه درمان، باید از نزدیک مورد بررسی قرار بگیرند.

Keywords:

Insomnia , Cognitive-Behavioral Therapy , Sleep Restrictive Therapy , Obstructive Sleep Apnea , Polysomnography. , بیخوابی , درمان شناختی رفتاری برای بیخوابی , درمان محدود کننده خواب , آپنه انسدادی خواب , پلی سومنوگرافی.