مدل ساختاری بهزیستی روان شناختی براساس خود فراروی با میانجی گری حمایت اجتماعی در بیماران مبتلا به دیابت

مقدمه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین و پرهزینه ترین بیماری های مزمن است. بهبود یا تشدید این بیماری به طور قابل توجهی از عوامل روانشناختی متاثر می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مدل ساختاری بهزیستی روان شناختی براساس نظریه خود فراروی و با میانجی گری حمایت اجتماعی در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی می باشد که به شیوه الگوی معادلات ساختاری اجرا شد. جامعه مورد نظر شامل تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به کلینیک های تخصصی دیابت سطح شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بودند. نمونه مورد بررسی به تعداد ۳۸۲ نفر و به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارگردآوری اطلاعات شامل، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی طبسی، پرسشنامه خود فراروی بزرگسالان لونسون و پرسشنامه حمایت اجتماعی فلمینگ بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS۲۱  و  LISREL ۸.۵  انجام شد.نتایج: مدل مفهومی پیشنهادی مورد تایید قرار گرفت تمامی شاخص های برازش مدل (همانندSRMR  GFI، CFI ،RMSEA) در دامنه قابل قبول تا خوب قرار داشتند و الگوی مورد نظر از ساختار عاملی و برازش مطلوبی برخوردار بود. خود فراروی با حمایت اجتماعی و بهزیستی روانشناختی ارتباط مستقیم و قوی داشت. نقش میانجی گر حمایت اجتماعی مورد تایید قرار گرفت.نتیجه گیری: بهبود مولفه خود فراروی با بهبود حمایت اجتماعی و ارتقاء بهزیستی روانشناختی همراه بوده و می تواند به عنوان راهکاری روانشناختی در کنار درمان های پزشکی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

بیماری دیابت , بهزیستی روان شناختی , خود فراروی و حمایت اجتماعی