مدل یابی روابط ساختاری حمایت اجتماعی با افکار خودکشی با نقش واسطه ای رضایت از زندگی در دانش آموزان

سابقه و هدف: یکی از موارد جدی تهدیدکننده ی سلامت، شیوع رفتارهای پرخطر در میان نوجوانان می باشد. نوجوانی، دوره ای است که در آن اغلب افراد دست به خودکشی برای مقابله با احساس افسردگی، اضطراب، ناکارآمدی، افت اعتماد به نفس و عدم رضایت از زندگی می زنند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین روابط ساختاری حمایت اجتماعی با افکار خودکشی با نقش واسطه ای رضایت از زندگی در دانش آموزان انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه از نوع مقطعی بود که بر روی ۲۴۰ نفر از دانش آموزان پسر پایه ی نهم در شهر بابل انجام شد. دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها از طریق خودگزارش دهی با استفاده از پرسش نامه ی مقیاس چندوجهی حمایت اجتماعی ادراک شده، مقیاس رضایت از زندگی و پرسش نامه ی افکار خودکشی بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که مدل پژوهش، دارای برازش مناسب می باشد و مجموع اثرات مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم ۸۰ درصد از متغیر افکار خودکشی دانش آموزان توسط حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی قابل تبیین می باشد. همچنین بین مولفه های حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی با افکار خودکشی، همبستگی منفی معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش با تاکید بر ضرورت حمایت های اجتماعی و همچنین نقش واسطه ای رضایت از زندگی بر افکار خودکشی دانش آموزان می تواند تلویحات کاربردی برای بهبود وضعیت روان شناختی در این گروه سنی ارائه دهد.

Keywords:

Life satisfaction , Social support , Suicidal ideation , Students , رضایت از زندگی , حمایت اجتماعی , افکار خودکشی , دانش آموزان