جایگاه درمان و درمانگر

زندگی و سلامت از بزرگ ترین موهبت های الهی است که به بشر ارزانی شده؛ و در کنار آن دانش پزشکی در حفظ و مراقبت از این سلامت، مسئولیتی خطیر بر عهده دارد. در سایه ی بهره مندی از این سلامت است که آسایش در زندگی دست یافتنی خواهد شد. کسانی که از این دانش بهره مند هستند در جامعه از توجه و احترام خاصی برخوردارند. با مراجعه به آموزه های دینی می توان ارزش و جایگاه علم پزشکی و کسانی که از این دانش بهره مندند و آن را در جهت درمان بیماری ها به کار می گیرند، مشاهده کرد. با توجه به این آموزه ها است که خداوند به یکی از پیامبران خویش توصیه می-کند که در هنگام بیماری به پزشک مراجعه کند و تنها به دعا و درخواست از خداوند برای بهبودی از بیماری اکتفا نکند و بداند که در نهایت، شفا از سوی خداوند است و پزشک وسیله یی است که برای بازیابی سلامت، از او بهره جسته می شود (۱- ۳).بر اساس آموزه های دینی، به نقش واسطه یی گروه پزشکی تصریح شده و وظیفه ی آنان تشخیص و تجویز دارو برای درمان بیماران بیان شده است؛ اما در نهایت شفادهنده را، خداوند معرفی می کنند؛ گرچه در کنار آن وجود درد را نیز از خداوند می-دانند، زیرا اگر درد نباشد، انگیزه یی نیز برای درمان نخواهد بود (۴). در روایتی از پیامبر (ص) آمده است: «دواء، جزء قدر است، اما اثر آن به اذن خداوند است» (۵)؛ بدین معنا که برای رسیدن به هر هدفی، نیازمند اسباب و مقدماتی هستیم که تا فراهم نشود به هدف مورد نظر دست نمی یابیم. بنابراین، مراجعه به پزشک و استفاده از دارو، در سلسله ی علت ها و اسبابی قرار دارد که برای رسیدن به مقصود، از آن بهره می بریم و این موضوع، بخشی از تقدیر الهی است که در جهت درمان، به آن توجه می شود. ضرورت وجود پزشکان آگاه و درمانگران مورد اعتماد، در کنار فرمانروایان عادل و عالمان پرهیزکار، از نیازهای اصلی برای زندگی در جامعه است که در آموزه های دینی به آن اشاره شده است (۶). همان گونه که عالمان دینی در حیات بخشی معنوی ایفای نقش می کنند، پزشکان نیز در حفظ و مراقبت از سلامت جامعه تاثیرگذارند و هر دو گروه، با اخلاص و تلاش خویش، مصداق کلام الهی قرار می گیرند که فرمود: «هرکس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه ی مردم را زنده کرده است» (۷).