تجربه دانشجویان از آموزش جامع درس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر رویکردیادگیری ترکیبی: یک مطالعه پدیدارشناسی

هدف: عدم برنامهی یکسان و موردتوافق در آموزش اخلاق پزشکی باعث شده است که بسیاری از ویژگی های ضروری برای ارائه یاثربخش درس اخلاق پزشکی، مورد غفلت قرار گیرد. نقش دانشجو در ارزیابی خود و ساخت دانش مورد نیاز خود، که از طریقروش هایی که بازاندیشی در عملکرد را میسر میسازد اهمیت دارد. لذا این پژوهش با هدف، بررسی تجربه دانشجویان از آموزش جامعدرس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر رویکرد یادگیری ترکیبی در قالب یک مطالعه پدیدارشناسی انجام شدهاست.روش: در این مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی، ۷۰ نفر از دانشجویان پزشکی در مقطع فیزیوپات که واحد درس اخلاق پزشکی راکرده بودند شرکت کردند. ابزار گرداوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته در فرد و گروه های متمرکز در زمینه تجربه دانشجویان ازمداخله و تاثیر آن بر یادگیری بود. کلیه مکتوبات به عنوان واحد تحلیل در نظر گرفته شده و واحدهای معنایی و سپس کدها و در نهایتزیرتم ها و سپس تمها استخراج شد. صحت و استحکام داده ها با استفاده از معیارهای پیشنهادی لینکولن و گوبا انجام شد.نتایج: دانشجویان، تجربیات خود را زمینه آموزش درس اخلاق به صورت آموزش جامع دانشجو محور در ۸ زیرحیطه و ۳ حیطه ذکرکردهاند. حیطه ها شامل آموزش کاربردی با زیر حیطه (سطح کاربرد محتوا، آموزش در عمل، بار آموزش)، آموزش چالشی (تناقض درعمل، چالش ابهام)، تناقض در عمل (رل مدل ها، آموزش عینی، تجربه واقعی) بود.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که این شیوه آموزش با کاربرد آن در عمل می تواند زمینه بررسی چالش های اخلاقپزشکی و رفع تناقضات اخلاقی محیط بالینی را در ذهن دانشجویان فراهم نماید. لذا استفاده از این روش در تدریس درس اخلاقپزشکی توصیه می شود.

Keywords:

آموزش پزشکی , اخلاق پزشکی , یادگیری فعال , یادگیری ترکیبی , مدل فلکس , مطالعه موردی , حرفه ای گرایی , پدیدارشناسی