بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر احساس تنهایی و خودکارآمدی در زنان نابارور

هدف از انجام این پژوهش تاثیر گروه درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر احساس تنهایی و خودکارآمدی در زنان نابارور است. پژوهش حاضر توصیفی - میدانی و از نوع نیمه آزمایشی بود و جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان نابارور مراجعهکننده به دو مرکز ناباروری در شهر رشت (مرکز دولتی الزهرا و مرکز خصوصی مهر) در سال ۱۴۰۰، تشکیل دادند که حجم نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس ۱۵ نفر در گروه کنترل و ۱۵ نفر گروه آزمایش قرار گرفتند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های احساس تنهایی آشر (۱۹۸۴) و خودکارآمدی عمومی شوارترز وجروسالم (۱۹۹۲) بود. یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار Spss ۲۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر احساس تنهایی وخودکارآمدی در زنان نابارور تاثیر معناداری دارد.همچنین گروه درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر احساس تنهایی در زنان نابارور با ۳۶) = ۴۷/۳۱، F (۱ و خودکارآمدی در زنان نابارور با ۳۶) = ۷۰/۱۳، F (۱ تاثیر گذار بود . (P<۰/۰۱)