بررسی رابطه روش های بین شادکامی و دینداری با اختلال شخصیت مرزی در بین زنان

این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین شادکامی و دینداری با اختلال شخصیت مرزی در بین زنان زندان مرکزی مشهد انجام شد. روش تحقیق این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است . روش نمونه گیری در این پژوهش احتمالی و از نوع تصادفی است . برای جمع آوری داده ها در این پژوهش از آزمون های شادکامی آکسفورد" و " مقیاس دینداری آلپورت" و" مقیاس شخصیت مرزی" (( STB استفاده شده است . جامعه آماری در این پژوهش تعداد ۱۱۰ نفر از زنان زندان مرکزی مشهد بوده است . داده های گردآوری شده با استفاده از رگرسیون چندگانه همزمان و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان می دهد که بر این اساس میان شادکامی با نشانگان اختلال شخصیت مرزی رابطه منفی و معناداری وجود دارد . بدین معنی که با افزایش شادکامی زندانیان زن نمرات نشانگان اختلال شخصیت مرزی آنان کاهش می یابد و بالعکس.هم چنین وجود رابطه میان دینداری درونی و نمره کل دینداری با نشانگان اختلال شخصیت مرزی تایید می گردد. بدین معنی که با افزایش دینداری درونی و نمره کل دینداری در زندانیان زن نمرات نشانگان اختلال شخصیت مرزی آنان کاهش می یابد و بالعکس. بر اساس یافته ها این گونه می شود نتیجه گیری کرد که با افزایش شادکامی و دینداری درونی، نشانگان اختلال شخصیت مرزی کاهش می یابد .