تربیت هیجانی کودکان کم توان ذهنی: درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر برای بهبود خودکارآمدی و مقابله با اضطراب مادران در پسا کرونا

هدف پژوهش حاضر تربیت هیجانی کودکان کم توان ذهنی مبتنی بر درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر بهبود خودکارآمدی و مقابله با اضطراب مادران در پساکرونا بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود . جامعه آماری این پژوهش تمامی کودکان کم توان ذهنی مراجعه کننده به مرکز توانبخشی بهار در سال ۱۴۰۰ بودند. تعداد ۲۰ کودک کم توان ذهنی به همراه مادرانشان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۰ نفری آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش ۱۰ جلسه مجازی تحت آموزش برنامه تربیت هیجانی مبتنی بر درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر قرار گرفت و گروه کنترل برنامه ای دریافت نکرد. به منظور سنجش اضطراب کرونایی و خودکارآمدی در مادران به ترتیب از مقیاس اضطراب کرونا و مقیاس خودکارآمدی والدگری استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که برنامه تربیت هیجانی مبتنی بر درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر اضطراب کرونایی و خودکارآمدی مادران کودکان کم توان ذهنی در پساکرونا تاثیر معنادار داشته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت استفاده از برنامه تربیت هیجانی مبتنی بر درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر کاهش اضطراب کرونایی و افزایش خودکارآمدی مادران کودکان کم توان ذهنی موثر است.

Keywords:

پساکرونا , تربیت هیجانی , درمان فراتشخیصی , فرزندپروری , کم توانی ذهنی