در عصر تحولگرایی؛ تحلیلی از رابطه بین تسهیم دانش و نوآوری مورد مطالعه بانک پارسیان شهر اصفهان

هدف عمده مدیریت دانش و به دنبال آن تسهیم دانش، ایجاد و سازماندهی محیطی است که در آن افراد دانش خود را توسعه داده، با یکدیگر تبادل نموده، دانش دیگران را با دانش خود ترکیب کرده وسرانجام آن را به کار ببندند. نوآوری فرایندی است که در آن دانش با هدف خلق دانش جدید کسب،تسهیم و تلفیق میشود تا در محصولات و خدمات جدید به کارگرفته شود. مطالعات مختلف نشان داده است که مفهوم نوآوری ارتباط نزدیکی با خلق و تسهیم دانش دارد.تسهیم دانش و گوناگون سازی آن برای ایجاد دانش جدید و نوآوری بسیار ضروری می باشد.هدف اصلی این مقاله سنجش رابطه بین تسهیم دانش و نوآوری میباشد که از روشهای تسهیم دانش براساس مدل دیکسون برای سنجش میزان تسهیم دانش و همچنین از مدل ازریابی برتری و کسب کار به منظور اندازه گیری میزان نوآوری با استفاده از ابزار پرسشنامه در میان ۸۰ نفر از کارکنان در بانک پارسیان صورت پذیرفته است و در سطح خطا ۵ درصد، نتایج نشان دهنده وجود رابطه معنادار و مثبت میان تسهیم دانش و نوآوری میباشد. علاوه بر آن، نتایج مشابه میان متغیرهای تسهیم دانش آشکار، تسهیم دانش پنهان، تسهیم دانش استراتژیک، تسهیم دانش کارشناسی با نوآوری مشاهده شد. در انتها نیز محدودیتهای پژوهش و پیشنهادهای کاربردی ارائه شده است.

Keywords:

تسهیم دانش , نوآوری , مدل دیکسون , تحولگرایی