اثربخشی آموزش خانواده مبتنی بر خانواده درمانی ساختاری بر بهبود عملکرد خانواده در زنان بدون فرزند

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خانواده مبتنی بر خانواده درمانی ساختاری بر بهبود عملکرد خانواده، در زنان بدون فرزند شاهین شهر انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. جامعه آماری مورد بررسی در این پژوهش، زنان متاهل بدون فرزند شهر شاهین شهر و نمونه گیری آماری از نوع داوطلبانه بود. حجم نمونه در پژوهش حاضر ۳۰ نفر بوده است که بعد از انتخاب اولیه شرکت کنندگان، در دو گروه شامل ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار سنجش در این پژوهش، ابزار سنجش خانواده (FAD) بود. ابتدا این پرسشنامه به صورت پیش آزمون اجرا شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش گروهی با رویکرد خانواده درمانی ساختاری قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. در پایان دوره از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش خانواده، مبتنی بر خانواده درمانی ساختاری بر بهبود عملکرد خانواده در زنان بدون فرزند شهر شاهین شهر اثربخش بوده است. نتایج حاکی است از آن است که آموزش خانواده مبتنی بر خانواده درمانی ساختاری بر خانواده درمانی ساختاری بر عملکرد خانواده در زنان بدون فرزند بر مولفه های حل مسئله (۰۵/۰)، نقش ها (۰۵/۰) و عملکرد کلی(۰۲/۰) تایید شده و معنادار می باشد.‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که آموزش خانواده درمانی ساختاری که متمرکز بر اصلاح الگوهای ناکارآمد، نقش ها، قدرت، قواعد، مرزها و زیرمنظومه ها در خانواده است، می تواند بر بهبود عملکرد در زنان بدون فرزند اثربخش باشد.

Keywords:

خانواده درمانی ساختاری , عملکرد خانواده , زنان بدون فرزند