بررسی و تطبیق مضامین مناجات در ویس و رامین و خسرو و شیرین

مناجات به عنوان یک موضوع و گونه ادبی در ادبیات فارسی تحت عنوان وسیله ای برای بیان عقاید و اصول تفکر شاعر شناخته شده است.در تمام ادیان آسمانی، مناجات و نیایش یکی از روحانی ترین لحظات زندگی یک انسان به شمار می رود. شاعران نیز از این قاعده مستثنی نبود بلکه رقت احساسات و لطافت روح آنها باعث می شود که در خلال آثارشان شاهد مناجات های نغز و دلنشین باشیم که می توان این مناجات ها را به نوعی لطیف ترین و زیباترین قسمت آثارشان در نظر گرفت. این موضوع به خصوص در شاعران ادب غنایی نمود بیشتری پیدا می کند، چرا که مناجات و مضامین حاوی دعا و نیایش یکی از زیرمجموعه های اصلی این نوع ادب می باشد.در این مقاله سعی شده است با بررسی و تطبیق مضامین مناجات های کتاب ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی و خسرو و شیرین حکیم نظامی گنجوی وجوه شباهت این دو اثر بیشتر شناسانده شود.

Keywords:

مناجات , ادب غنایی , ویس و رامین , خسرو و شیرین