تحدید حدود موسیقی از حیث حکم شرعی در فقه فریقین

همه انسان ها به صورت طبیعی به غنا و استماع آوای زیبا تمایل نشان می دهند. افراد متدین با دانستن این نکته که غنا مورد نهی و نکوهش اسلام است، ممکن است در هنگام گوش دادن به غنا نگران این مسئله باشند که از این راه عصیان انجام گیرد و بر این اساس دچار ناآرامی درون گردند. این مسئله سبب می شود که این افراد از غنا و آوای زیبای مباح هم لذتی نبرند. این پژوهش بر آن است تا عرصه غنای حلال را از غنای حرام جدا کند و در هر مورد بررسی لازم را انجام دهد و آیات و احادیث هر باب و دیدگاه های ارباب نظر را مورد توجه قرار دهد؛ در پایان هر باب نیز پس از جمع بندی لازم، نظر خود مولف بیان می گردد. قابل ذکر است که در باب صدق عنوان غنا و نیز در باب موضوع حکم حرمت، اختلاف نظر ژرفی میان صاحبنظران به چشم می خورد؛ به نحوی که می توان گفت کمتر حکم یا موضوع حکمی را می توان یافت که اینچنین مورد اختلاف نظر باشد تا آنجا که بعضی «مطلق غنا» را حرام می دانند. اینان هر آوای زیبا را غنا به حساب می آورند؛ گرچه مبتذل نباشد. در مقابل هستند کسانی که هیچیک از انواع غنا را حرام نمی دانند وحرمت آن را به خاطر اسباب «عارض» بر آن می دانند نه ذاتی؛ مثل فیض کاشانی. بسیاری از اهل نظر نیز راه وسط را طی کرده اند و غنا را با قید مهیج یعنی مطرب بودن و برخی دیگر از قیدهایی که در این پژوهش به آنها خواهیم پرداخت.

Keywords:

حدود موسیقی , حکم شرعی , غنا , فقه فریقین