استراتژی بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران در غرب آسیا (۲۰۱۱-۲۰۲۰)

پژوهش حاضر نشان دهنده این واقعیت است که بعد از انقلاب اسلامی خصوصا بعد از رویدادهای سال ۲۰۱۱ (تحولات عربی)، ایران همواره حضوری فعال و موثر در منطقه به منظور افزایش امنیت و پیاده سازی یک راهبرد بازدارنده بر مبنای ثبات استراتژیک منطقه ای، در سیاست های اعلامی و اعمالی در نظر گرفته است. در دوره کنونی با افزایش اهمیت مناطق، سیستم هژمونیک برای حضور نظامی، حمایت از طرح های منطقه ای، پیشگیری و مقابله با تهدیدات متنوع و اعمال سیستم بازدارندگی، ایجاد پایگاه های نظامی در حوزه مناطق را به مثابه ابزاری جهت اعمال قدرت ضروری می داند. حضور ایران در مناطق مختلف جهان، از جمله غرب آسیا (خاورمیانه) به عنوان یکی از مناطق مهم و راهبردی، در قالب پایگاه های نظامی متنوع (زمینی، هوایی، دریایی و...) قابل تصور است. این پایگاه ها در خط مقدم تلاش های نظامی و امنیتی آن کشور در تسلط بر مناطق مختلف جهان و نیز باقی ماندن در چرخه راهبردی قدرت است. لذا مقاله ضمن بهره گیری از مستندات،با روش توصیفی،تحلیلی استفاده شده و هدف آن است که ابعاد مختلف در مجموع تامین کننده راهبردهای بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران در غرب آسیا در نتیجه انقلاب اسلامی در غرب آسیا و جهان باشد. بر این اساس نتایج نشان داد که استراتژی بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران در غرب آسیا مبتنی بر اتحاد با نیروهای شیعه طرفدار ایران و تقویت محورهای جبهه ی مقاومت می باشد که در نتیجه افزایش قدرت ملی جمهوری اسلامی ایران را باعث شده است.

Keywords:

جمهوری اسلامی ایران , استراتژی بازدارندگی , محورمقاومت وغرب آسیا