عوامل خطرساز زخم پای دیابتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت مرکز آموزشی- درمانی کامکار شهر قم، سال ۱۳۸۵
Publish place: Qom University of Medical Sciences، Vol: 2، Issue: 3
Publish Year: 1387
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 198
This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MUQ-2-3_003
تاریخ نمایه سازی: 18 مهر 1401
Abstract:
زمینه وهدف مشکلات پا یکی از مهم ترین علل مرگ و میر و از کارافتادگی در بیماران دیابتی است. با توجه به هزینه هایی که پای دیابتی به سیستم های بهداشتی وارد می نماید، به منظورر شناسایی زودرس افراد در معرض خطر ابتلا به زخم پای دیابتی، این مطالعه با هدف تعیین عوامل خطرساز زخم پای دیابتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت مرکز آموزشی - درمانی کامکار شهر قم، سال ۱۳۸۵ انجام گرفت. روش بررسی در این مطالعه توصیفی ۱۴۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان کامکار شهر قم مورد مطالعه قرار گرفتند. معاینه پای بیماران بر اساس روش پیشنهادی گروه بین المللی مطالعه کننده پای دیابتی (IWGDF) انجام شد. این معاینات شامل معاینه ظاهری، معاینه نورولوژیک و معاینه عروقی اندام تحتانی بود. برای طبقه بندی بیماران در معرض خطر ابتلا به زخم پا از سیستم طبقه بندی IWGDF استفاده شد. برطبق این طبقه بندی بیماران به چهار گروه تقسیم شدند. برای مقایسه یافته های بین گروه ها از آزمون ANOVA استفاده گردید. ۰۵/۰P< معنی دار تلقی شد. یافته ها میانگین سنی بیماران ۲/۱۱± ۴/۵۲ سال و ۱/۶۷% از بیماران زن، ۱/۳۷% بی سواد و ۱۰% سیگاری فعال بودند. میانگین مدت ابتلا به دیابت ۹/۸ سال بود. میانگین نمایه توده بدنی ۴/۴ ± ۴/۲۹ وHbA۱C ۹/۱ ± ۳/۹% بود. ۶/۳۶% و ۷/۱۷% از بیماران به ترتیب دارای رتینوپاتی و نفروپاتی بودند. ۹۵% از بیماران روش صحیح کوتاه کردن ناخن ها را نمی دانستند. ۵/۹۵% از بیماران کفش نامناسب داشتند. هیچ یک از بیماران تاکنون آموزش خاصی در مورد مراقبت از پا دریافت نکرده بودند. ۳/۱۴% سابقه زخم قبلی پا داشتند. معاینه با منوفیلامان، رفلکس آشیل و معاینه با دیاپازون به ترتیب در ۶/۲۸% و ۵/۵۲% و ۱/۳۲% از بیماران مختل بود. در ۳/۳۷% از بیماران نبض های اندام تحتانی کاهش یافته یا لمس نمی شد. بر طبق طبقه بندی (IWGDF) ۷۰% از بیماران در گروه های با خطر بالاتر از نظر ابتلا به زخم پای دیابتی قرار گرفتند. در گروه های با خطر بالاتر از نظر ابتلا به زخم پای دیابتی سن، مدت ابتلا به دیابت و تعداد افراد بی سواد با اختلاف معنی داری بیشتر بود (مقدار Pبه ترتیب ۰۳/۰، ۰۰۱/۰ و ۰۲/۰). نتیجه گیری نتایج این مطالعه بر اهمیت شناسایی زودهنگام مشکلات پا در بیماران دیابتی و نیاز به بکارگیری راهکارهای پیشگیری کننده به خصوص آموزش بیماران، در جهت کاهش هزینه های مربوط به مشکلات پا در این افراد، و بهبود کیفیت زندگی آن ها تاکید دارد.
Keywords:
Authors
رویا حسینی
Qom University of Medical Sciences
علی رسولی
Qom Azad University
حمیدرضا برادران
Iran University of Medical Sciences