اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی، رضایت زناشویی و خود تاب آوری زنان مبتلا به یائسگی زودرس مراجعه کننده به مرکز بهداشت

یائسگی زودرس، در کنار مشکلات جسمی، با مشکلات روانی همچون اضطراب، افسردگی، کاهش تاب آوری و مشکلات سازگاری زناشویی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی، رضایت زناشویی و خود تاب آوری زنان مبتلا به یائسگی زودرس مراجعه کننده به مرکز بهداشت بود. در این پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون، تعداد ۳۲ نفر از زنان مبتلا به یائسگی زودرس مراجعه کننده به مراکز بهداشت شهرستان ساری به عنوان نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. برای گردآوری داده ها از سه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، فرم کوتاه رضایت زناشویی و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، پروتکل ۸ جلسه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای گروه آزمایش اجرا شد درحالیکه گروه کنترل فقط در سنجش های پیش آزمون و پس آزمون شرکت کردند. پس از تحلیل آماری داده ها با کوواریانس چندگانه در بسته آماری SPSS۲۵، نتایج نشان دادند که مداخله درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته است کیفیت زندگی، رضایت زناشویی، خود تاب آوری و مولفه های آن ها را در زنان مبتلا به یائسگی زودرس مراجعه کننده به مرکز بهداشت افزایش دهد. در نتیجه می توان روان درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد را به عنوان روش درمانی اثربخش در بهبود شاخص های سلامت روان زنان مبتلا به یائسگی زودرس مورد استفاده قرار داد.کلمات کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، کیفیت زندگی، رضایت زناشویی، خود تاب آوری، یائسگی زودرس

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , کیفیت زندگی , رضایت زناشویی , خود تاب آوری , یائسگی زودرس