چالش های ژنوتکنیکی مترو اصفهان در مسیر شمالی- جنوبی

بخش اصلی مترو اصفهان که به صورت زیرزمینی در طول حدود 13 کیلومتر در امتداد محور شمال جنوبی طراحی و تقریبا تکمیل گردیده است، در طول مسیر با توجه به وضعیت زمین شناسی مهندسی و ساختمانی به صورت دو چشمی (Twin tunnel) و تک چشمی (single tunnel) اجرا شده است. تونل های دوقولو از بخش شمالی اصفهان به سمت جنوبی اصفهان به کمک دستگاه های TBM از خاک های عمدتا درشت دانه شامل GWM, SPM, GML, … که منشایی عمدتا داروخانه ای و گاهی رسوبات دامنه ای داشته عبور نموده است، گاهی این خاک ها توسط سیمان آهکی به لنزهای جوش سنگی تبدیل شده اند. در محدوده جنوبی، این مسیر که حدود 30 درصد از این تونل را تشکیل می دهد، توسط دستگاه road header حفر شده است. عمده مسیر این بخش از تونل که به صورت منفرد با دهانه بزرگتر، از سنگ های شیلی با میان لایه ای ماسی سنگی با مقاومت حدود بین 30 تا 60 Mpa عبور کرده است. با توجه به زهکشی طبیعی آب در محدوده جنوبی تونل و همچنین بالا بودن سطح ایستایی و نوسانات آن در بخش شمالی مسیر و پایدار سازی دیواره های ایستگاه ها به منظور احداث سازه در آنها، نیاز به تدابیر خاص و طولانی مدت برای طراحان و مجریان داشته است، این موضوع در تحلیل پایداری سازه هی ایستگاه ها در برابر فشار بالا بر آب (Uplift Pressure) به ویژه در بخش شمالی اهمیت بسیار زیادی در طراحی ها داشته است.