نسبت سنجی منفعت عمومی در پرتو صلاحیت اختیاری در آینه دیوان عدالت اداری

منفعت عمومی به عنوان جهت نظارت بر اداره، فی نفسه ضابطه ای ماهوی است. فلسفه وجودی دیوان عدالت اداری و نظارت بر تصمیمات و اقدامات اداری بنا به نص صریح اصل ۱۷۳ قانون اساسی، حراست از منافع شهروندان و جامعه است. در کنکاش سرشت صلاحیت اختیاری اداره، می توان گفت این قسم از صلاحیت به عنوان یکی از ابزارهای کارآمدی اداره و تحقق نفع شهروندان در قالب انتظارات مشروع معرفی می گردد. «نفع عمومی» در قانون کنونی دیوان عدالت اداری، از جمله جهات رسمی نظارت قضایی بر اداره احصا نشده است و در میان منابع حقوق اداری یا جایگاه آن محدود به اصول کلی حقوق اداری است یا به نحو استطرادی یا هم نشینی با جهت «نقض قانون و مقررات» ذکر شده است. این پژوهش درصدد است با روشی توصیفی تحلیلی و با بررسی برخی آرای دیوان عدالت اداری، رویکرد دیوان عدالت اداری را در مواجهه با مفهوم منفعت عمومی در صلاحیت گزینشی مقامات اداری مطالعه نماید.

Keywords:

منفعت عمومی , صلاحیت اختیاری , صلاحیت گزینشی , تصمیم اداری , دیوان عدالت اداری.