تاثیر عصاره هیدروالکلی گل بومادران بر لقاح داخل آزمایشگاهی و روند رشد جنین ها در موش سفید کوچک آزمایشگاهی

زمینه و هدف: گیاه بومادران یکی از قدیمی ترین و شناخته شده ترین گیاهان دارویی با خواص آنتی اکسیدانتی بالقوه است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات عصاره هیدروالکلی گل بومادران در سه دوز مختلف بر توان باروری آزمایشگاهی و روند رشد رویانی در موش های سفید کوچک آزمایشگاهی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، ۲۴ موش سفید کوچک آزمایشگاهی نر (نژاد NMRI)، به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: گروه اول سرم فیزیولوژی را با دوز ۱/۰میلی لیتر برکیلوگرم دریافت کردند، و به گروه دوم، سوم و چهارم عصاره بومادران به ترتیب با دوز ۷۵ ، ۱۵۰ و ۳۰۰ میلی گرم برکیلوگرم داده شد. تیمار به مدت ۳۵ روز ادامه داشت. در پایان، موش ها از طریق جابه جایی مهره گردنی آسان کشی شدند، و از دم اپیدیدیم برای جمع آوری اسپرم ها استفاده شد. میزان باروری داخل آزمایشگاهی و روند رشد جنینی در تمامی گروه ها بررسی گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰p< در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه های دریافت کننده دوز کم و متوسط عصاره بومادران، میزان لقاح و تعداد بلاستوسیست ها، افزایش و تعداد جنین های متوقف شده، کاهش نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، معنی دار نبود، اما در گروه دریافت کننده دوز زیاد عصاره، میزان لقاح و تعداد بلاستوسیست ها، کاهش (۰۵/۰p<) و تعداد جنین های متوقف شده، افزایش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل داشت (۰۱/۰p<). نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، عصاره هیدروالکلی بومادران، رفتار وابسته به دوز داشت؛ به نحوی که در دوز کم و متوسط، تاثیر معنی داری نداشت، اما در دوز زیاد سبب کاهش توان باروری آزمایشگاهی و روند رشد جنینی گردید.

Keywords:

Achillea , Fertilization in vitro , Mice , بومادران , باروری آزمایشگاهی , موش