بررسی تطبیقی مضامین غنایی ویس و رامین و خسرو و شیرین با تکیه بر عناصر عاشقانه

منظومه های عاشقانه در حوزهی ادب غنایی از جایگاه و اهمیت بالایی برخوردار هستند و پرداختن به داستانهای کهن از منظر دانشهای جدید از ضروریات تحول در رشتهی زبان و ادبیات فارسی است. داستان ویس و رامین از داستانهای کهن فارسی است که فخرالدین اسعد گرگانی آن را در قرن پنجم هجری تالیف کرده است. نظامی شاعر منظومهسرای ایرانی داستانهای عاشقانهای سروده که در این پژوهش مورد بررسی و مقایسه با ویس و رامین قرار گرفتهاند. این بررسی نشان میدهد ویس و رامین و آثار نظامی به دلیل ماهیت داستانی و عاشقانه دارای صحنه های غنایی فراوانی هستند. ویس و رامین صحنه های توصیف ظاهری دارد و بیان احساسات عاشقانه آن فاقد معنویت است. در خسرو و شیرین که زیباترین منظومه نظامی است، زیبایی معشوقه ها نمود زیادی دارد و عنصر عاطفه نیز بسامد بالایی دارد. در بررسی عناصر غنایی ویس و رامین و خسرو و شیرین با این دیدگاه مواجه میشویم که کلیت داستان به عنوان موضوعی عاشقانه در زمرهی ادبیات غنایی میگنجد و شاعر در اثنای شرح ما وقع، عناصر عاطفی و تخیلی فراوانی به کار برده است که همراه با صور خیال موجب تعلیق و ایستایی داستان شده و وصف حال شخصیتها را مینمایاند. و توصیفات بسیاری که در شرح حال عاشق و معشوق و گفتوگوهای آنها و وصف صحنه آمده، عناصر غنایی را تشکیل میدهد .

Keywords:

ادب غنایی , فخرالدین اسعد گرگانی , ویس و رامین , نظامی گنجوی , خسرو و شیرین