بایسته های بنیادین وصف گذاری «به خطراندازی» احتمالی رفتار در حقوق کیفری

به خطراندازی به عنوان معیار آن دسته از رفتارهایی که به صورت احتمالی و بالقوه می توانند سلامتی و ایمنی اشخاص را در آینده تهدید کنند خود معیاری است که رفتار را فارغ از تحقق نتیجه و به صرف احتمال آن شایسته توجه می داند. این معیار می تواند با توجه به مبانی بنیادین فلسفی در اصل صدمه با عطف به صدمات احتمالی و دسته بندی آنها، مدل جامعی را در وصف گذاری (خطاکاری و یا جرم انگاری) رفتارهای علیه سلامت و ایمنی بدست دهد. این مقاله با تبیین درآمدی بر مبنای وصف گذاری معیار به خطراندازی در صدد است تا به این سوال اساسی پاسخ دهد که حجم قابل توجهی از رفتارهای ناقض ایمنی را چگونه و با چه رویکردی می توان تحت عنوان معیار به خطراندازی در مقررات کیفری پیش بینی کرد؟ به نظر می رسد که قانونگذار ایران با تشتت در پیش بینی مصادیق قانونی برای رفتارهای خطرانداز، نه تنها از اهداف وصف گذاری نظام مند یعنی ایمنی اجتماعی دور مانده بلکه توجهی به لزوم تفکیک مصادیق خطاء از جرم و نظام مندی درجات خطر احتمالی در مقررات جایگاه حقوق کیفری را در تامین ایمنی و پیشگیری از رفتارهای مخاطره زا را تعدیل نماید.

Keywords:

جرم به خطراندازی , ریسک , احتمال صدمه , جرم انگاری , تخلف انگاری