بررسی سازگاری معماری بومی در اقلیم گرم و خشک با اصول طراحی مسکن پایدار روستایی

از آنجا که مسکن روستایی غالبا توسط ساکنین و با استفاده از مصالح بومی با ارجاع به شرایطشان همچون میزان تجربه، شرایط اقتصادی و اجتماعی تهیه می شوند. فقر تحقیق در زمینه مسکن روستایی پایدار به ویژه در ایران از جمله مسائل مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد. در این راستا عدم توجه به اصول پایداری در طراحی مساکن روستایی منجر به افزایش آسیب پذیری در این بخش شده است. از آنجا که روستاها پیوند محکمی با محیطهای طبیعی دارند لذا توجه به این اصول به شیوه ای که همساز با اقلیم حاکم بر منطقه باشد، ضروری به نظر میرسد. این تحقیق با هدف تحلیل اثرات عناصر اقلیمی بر روی معماری مناطق گرم و خشک با در نظر گرفتن عوامل تکنیکی در طراحی مسکن پایدار میباشد. به منظور رسیدن به هدف تحقیق با مرور منابع مرتبط از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شد. در این مقاله به ویژه بر روی سه عامل تکنیکی کلیدی در طراحی مسکن پایدار یعنی، بدنه مناسب برای ساختمان، هواگیری و عایق کاری، سیستم بویلر مناسب با توجه به اقلیم گرم و خشک و با رعایت نکات مربوط به معماری بومی این مناطق تاکید شده و مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته اند. توجه به این عوامل و شناخت چگونگی کاربرد آنها در مسکن روستایی با توجه به شرایط آنها می تواند پایداری مسکن را برای روستاییان اقلیم گرم و خشک به ارمغان آورد. همچنین نتایج این تحقیق نشان دهنده قابلیت سازگاری معماری بومی در این اقلیم با عوامل تکنیکی مسکن پایدار بود.