تحلیلی بر برنامه ها و سیاست های برنامه ریزی مسکن در شهر سنگاپور

تامین مسکن مناسب از نیازهای اولیه انسان به شمار می آید و می توان گفت نخستین توقع جوامع از دولت ها می باشدکه آنها می بایست اقداماتی را در راستای تامین مسکن طبقات کم درآمد انجام دهند. در بسیاری از شهرهای در حال رشدبه ویژه در کشورهای در حال توسعه که دوران گذار شرایط اقتصادی- فرهنگی را از الگوهای سنتی به سوی الگوهای نوینطی می کنند، یکی از آثار اولیه شهر گرایی و رشد فزاینده جمعیت شهر نشین آن ها، مشکل مسکن و عدم تعادل بین تقاضاو عرضه مسکن است. بدین منظور هدف از این مقاله بررسی و تحلیل سیاست ها و برنامه های مسکن در شهر سنگاپور میباشد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است و گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی که از طریق آن سیاست های مورد استفادهکیفی بررسی می شود. این پژوهش بعد از شناخت مسائل و مشکلات مسکن شهر و شناسایی گروه های نیازمند مسکنعمومی و کسب اطلاع از مسکن گذشته و تغییرات آن، درنهایت با جمع بندی به این نتیجه رسید که تاثیرگذارترین برنامهها، سیاست مسکن انعطاف پذیر با نفوذ دولت متمرکز است . نتایج این مقاله نشان می دهد که سیاست های مسکن عمومیاز گذشته تا به امروزه در ۶ دسته کلی تقسیم بندی شده است. همچنین به نظر می رسد موفقیت در بخش مسکن در شهرسنگاپور، بیش از هرچیزی مرهون رعایت اصول اولیه برنامه ریزی است و این باعث شده است که هم برنامه ریزان و هم دستاندر کاران فعال در بخش مسکن همیشه با توجه به شرایط خانواده های خاص و وضعیت اجتماعی ساکنان گزینه مناسب و مطمئنی را برای اجرا پیاده کنند.

Keywords:

مسکن , گروه های کم در آمد , سنگاپور , مدیریت مسکن عمومی