ایجاد نارسایی حاد کبدی تجربی ناشی از تتراکلرید کربن در مدل موش نژاد NMRI

زمینه و هدف: ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی برای ارزیابی اثرات و بی خطر بودن روش های جایگزین پیوند کبد،به کار می رود. این مطالعه با هدف تعیین دوز مناسب تتراکلرید کربن برای ایجاد نارسایی حاد کبدی در موش نژاد NMRI انجام شد. روش بررسی:در این مطالعه ابتدا در ۵ گروه موش ۶ تایی، تتراکلرید کربن محلول در روغن زیتون با دوزهای مختلف(به میزان ۵/۰، ۱، ۵/۱، ۲ و ۵/۲ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن)به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. پس از ۲۴ساعت سطح سرمی آنزیم های کبدو وضعیت بافت کبد ارزیابی شد. برای بررسی میزان زنده مانی موش ها،تتراکلرید کربن با مقادیر ذکرشده به ۶ گروه موش جدیدتزریق و این حیوانات طی ۴ روز مورد مشاهده قرار گرفتند. جهت بررسیتاثیر سم در روزهای بعد، دوز تعیین شده به ۲۴ موش جدید تزریق و ارزیابی های بافتی و سرمی تکرار شد. یافته ها: با افزایش دوز تتراکلرید کربن، سطح سرمی آنزیم های کبدی و درجه آسیب بافت کبدی افزایش یافت. مقادیر بیش از یکمیلی لیتر بر کیلوگرم تتراکلرید کربنباعث ایجاد آسیب حاد کبدی شد. همچنین در میزان یکمیلی لیتر بر کیلوگرم،مرگ و میرکم و در مقادیر بیش از ۲میلی لیتر بر کیلوگرم، مرگ و میر شدید بود. در تزریق تتراکلرید کربن(با دوز ۵/۱میلی لیتر بر کیلوگرم)، حداکثر افزایش آنزیم های کبدی، ۲۴ ساعت بعد ایجاد شد که به تدریج کاهش یافت. درجه آسیب کبدی در روزهای بعد از تزریق،تقریباتا روز چهارم یکسان بود، ولی از ۷۲ ساعت به بعد، فاز رژنراسیون کبدی آغاز گردید. نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، تزریق داخل صفاقی تتراکلرید کربن (با دوز ۵/۱میلی لیتر بر کیلوگرم) در یک نوبت، می تواند دوز مناسبی برای ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی در موش نژادNMRI  باشد.

Keywords:

Liver Failure , Acute , Carbon Tetrachloride , Rats , نارسایی حاد کبدی , تتراکلرید کربن , موش