سیویلیکا را در شبکه های اجتماعی دنبال نمایید.

چالش های ماده ۱ قانون مجازات اشخاصی که برای بردن مال غیر تبانی می نمایند مصوب ۱۳۰۷ با لحاظ قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹

Publish Year: 1400
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 1,584
این Paper فقط به صورت چکیده توسط دبیرخانه ارسال شده است و فایل کامل قابل دریافت نیست. برای یافتن Papers دارای فایل کامل، از بخش [جستجوی مقالات فارسی] اقدام فرمایید.

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

Export:

Link to this Paper:

Document National Code:

JR_RAAY-10-37_006

Index date: 25 October 2022

چالش های ماده ۱ قانون مجازات اشخاصی که برای بردن مال غیر تبانی می نمایند مصوب ۱۳۰۷ با لحاظ قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹ abstract

پس از جرم انگاری کلاهبرداری در قانون مجازات عمومی سابق مصوب ۱۳۰۴، و با توجه به وجود خلاهای قانونی در برخی از موارد، قانون گذار سعی نمود با وضع قوانین خاص و یا درحکم کلاهبرداری دانستن مواردی در سایر قوانین، نسبت به رفع این خلاها اقدام نماید. یکی از این قوانین، قانون مجازات اشخاصی که برای بردن مال غیر تبانی می نمایند مصوب ۱۳۰۷ می باشد. قانون گذار رفتار تبانی کنندگان برای بردن مال دیگری را کلاهبرداری محسوب نموده و مجازات آن را به ماده ۲۳۸ قانون مجازات عمومی سابق احاله نمود. با توجه به نسخ بعدی قانون مجازات عمومی، تعیین مجازات و آثار و شرایط آن و نیز افراد مشمول قانون موضوع ماده ۱ آن قانون، با وجود اصل حق اقامه دعوا برای همگان مطابق اصل ۳۴ قانون اساسی، از نکات چالش برانگیز بوده که با وجود گذشت نزدیک به یک قرن، همچنان محل اختلاف نظر میان قضات و حقوقدانان بوده و حتی این امر منجر به تفاسیر متفاوت از قانون و صدور آرای متناقض گردید. لذا با توجه به این امر، در این مقاله با محوریت رای صادره از سوی مرجع قضایی، سعی گردید با نقد و بررسی آن، راهکارهایی جهت حل مشکل و پایان دادن به اختلاف نظرها ارائه گردد.

چالش های ماده ۱ قانون مجازات اشخاصی که برای بردن مال غیر تبانی می نمایند مصوب ۱۳۰۷ با لحاظ قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹ Keywords:

کلاهبرداری , تبانی برای بردن مال غیر , جرم انگاری , احاله مجازات

چالش های ماده ۱ قانون مجازات اشخاصی که برای بردن مال غیر تبانی می نمایند مصوب ۱۳۰۷ با لحاظ قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹ authors

ناصر رضوانی جویباری

دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، مدرس دانشگاه