بررسی تاثیر افزونی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (TDCS) همراه با کاردرمانی معمول روی انعطاف پذیری کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با کارکرد بالا در گروه سنی ۱۲ - ۷ ساله

سابقه و هدف: توانبخشی افراد مبتلا به طیف اوتیسم یکی از جبهه های کاردرمانی است که امروزه نقش مهمی دربهبود کیفیت زندگی این افراد دارد. تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (TDCS) به عنوان روش درمانی مکمل دربرخی از بیماران استفاده میشود. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر فزونی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمههمراه با کاردرمانی معمول بر روی انعطافپذیری کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با کارکرد بالا در گروه سنی۱۲-۷ ساله انجام شد.روش کار: نوع پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور پیش آزمون/ پس آزمون بود. نمونه پژوهش شامل۲۰ کودک پسر با اختلال طیف اوتیسم با عملکرد بالا بودند. افراد به طور تصادفی در دو گروه ۱۰ نفری مداخله وکنترل تقسیم بندی شدند. گروه مداخله ۱۰ جلسه کاردرمانی به همراه ۱۰ جلسه TDCS طی مدت سه هفته وگروه کنترل ۱۰ جلسه کاردرمانی و ۱۰ جلسه TDCS به صورت شم طی همان مدت سه هفته دریافت کردند. دراین مطالعه متغیر انعطاف پذیری که یکی از آیتم های کارکردهای اجرایی محسوب می شود با آزمون کارت های دستیویسکانسین اندازه گیری و مقایسه شدند. به منظور مقایسه متغیرهای مورد مطالعه از آزمون t زوجی و تحلیلکوواریانس (ANOVA) استفاده شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد میانگین و انحراف معیار متغیرهای مورد مطالعه در گروه مداخله تفاوتمعناداری نسبت به گروه کنترل نداشته است، اما مداخله فوق بر بهبود انعطاف پذیری (P<۰/۰۰۱) در گروه مداخلهموثر بوده است.

Keywords:

انعطاف پذیری , تحریک الکتریکی , مستقیم جمجمه , کودکان مبتلا به اوتیسم