اثربخشی مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس در کیفیت خواب، درماندگی روانشناختی و خودکارآمدی پرستاران طی همه گیری کرونا ویروس ۲۰۱۹ (کووید- ۱۹)

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس در کیفیت خواب، درماندگی روانشناختی وخودکارآمدی پرستاران طی همه گیری کرونا ویروس ۲۰۱۹ (کووید- ۱۹) صورت گرفته است. روش پژوهش نیمه آزمایش با گروه کنترلاست. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران شاغل در بخش کرونای بیمارستان های شهر اردبیل در سال ۱۴۰۰ می باشد. نمونه آماریپژوهش شامل ۳۰ نفر از پرستاران داوطلب شاغل در بخش کرونای بیمارستان ها که با توجه به معیارهای ورود و خروج پژوهش به طورتصادفی ۱۵ نفر به عنوان گروه آزمایش و ۱۵ نفر دیگر در گروه کنترل (در صف انتظار) جایگذاری شدند. جهت جمع آوری داده ها ازپرسشنامه های استاندارد درماندگی روانشناختی لاوبوند و لاوبوند (۱۹۹۵)، کیفیت خواب بویس و همکاران (۱۹۸۹) و خودکارآمدی عمومی(GSE-۱) (۱۹۹۰) استفاده شد؛ سپس جلسات ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای هفته ای یک جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد؛ درنهایت پس آزمون از هردو گروه آزمایش و کنترل گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیلکوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس در گروه آزمایش نسبت به گروهکنترل بر بهبود کیفیت خواب، درماندگی روانشناختی و خودکارآمدی پرستاران طی همه گیری کرونا ویروس ۲۰۱۹ (کووید- ۱۹) موثر بودهاست (P<۰/۰۵). با توجه به یافته های پژوهش می توان از این رویکرد در جهت افزایش کیفیت خواب و خودکارآمدی پرستاران و همچنین کاهش درماندگی روانشناختی استفاده کرد.

Keywords:

ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس , کیفیت خواب , درماندگی روانشناختی , خودکارآمدی , کرونا ویروس ۲۰۱۹ , کووید- ۱۹ , پرستاران