پاسخ صفات فیزیولوژی نهال های سرو نقره ای و کاج سیاه به زغال زیستی در شرایط آبیاری و دیم

کاربرد ترکیباتی که سبب بالابردن ظرفیت نگهداری رطوبت خاک می شوند به عنوان یکی از راهکارهای افزایش کارایی مصرف آب در نهالهای درختی مورد استفاده در مناطق خشک تلقی می شود. زغال زیستی (بیوچار) ترکیبی غنی از کربن متخلل است که به عنوان یکی از اصلاح کننده های خاک در جذب و نگهداشت آب در خاک می تواند موثر باشد. در تحقیق حاضر به منظور بررسی پاسخ صفات فیزیولوژی نهال های دست کاشت سرو نقره ای و کاج سیاه آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار ده تایی و در یک دوره ۵ ماهه اجرا شد. با هر یک از گونه ها، ترکیب تیمارها شامل : ۱) خاک شاهد-دیم ۲) خاک شاهد-آبیاری ۳) زغال زیستی-دیم ۴) زغال زیستی-آبیاری بود. نتایج نشان داد که در شرایط دیم، اندازه های فتوسنتز و تعرق، هدایت روزنه ای کاهش یافت. همانند تیمار آبیاری، تیمار زغال زیستی صفات فوق را افزایش داد به طوری که، افزودن زغال زیستی سبب افزایش در مقادیر فتوسنتز (۱۸ درصد)، تعرق (۵۸ درصد)، هدایت روزنه ای (۲۱ درصد) و کاهش در غلظتCO۲ درون سلولی (۵ درصد) نسبت به آنها در خاک شاهد شد. با توجه به بهبود صفات فیزیولوژی مطالعه شده، می-توان ابراز داشت که افزودن زغال زیستی سبب افزایش تحمل به خشکی نهال های مذکور در مقابل خشکی می شود و لذا در برنامه صیانت از جنگل های تخریب یافته در مناطق کوهستانی با اقالیم خشک و نیمه خشک شمال کشور، بهتر است از زغال زیستی در زمان کاشت این دو گونه استفاده شود.

Keywords:

زغال زیستی , غلظتCO۲ درون سلولی , هدایت روزنه ای.